صبر کن!

 

 

 
 

خاطره ای به نقل از کتاب نردبان شهادت صفحه ی 37

سال 64 ،پادگان لشکر25کربلا از جاده سوسنگرد به هفت تپه انتقال یافت و ما هم برای اولین بار به انجا رفتیم.بعد از چند روز بچه های گردان مسلم ابن عقیل به مرخصی رفتند. توی گردان فقط یک چادر چهار نفره بود که به من و اقا مهدی(شهید مهدی معلم کلایی) تعلق داشت.یک روز به اقا مهدی گفتم :(اینجا کجاست ما را اوردند؟
همه ی بچه ها رفتند کنار خانواده هاشون دارند بهترین غذا را می خورند و بهترین جا می خوابند . من و تو ماندیم اینجا کنار عقرب و رتیل که چه؟)
برگشت و با ناراحتی گفت : (مرتضی!دیگر این حرف را نزن!
اینجا قطعه ای از بهشته...قطعه ای از عرش خداست...اینجا قدم گاه شهدای ماست...ادم هایی اینجا نفس کشیدن که حالا تو بهشت هستند)یه پیشنهاد:! همه ی ورودی با هر سلیقه و طرز فکر و اخلاق  و رفتار و سن و ... که هستند اگه می تونند در اردوی راهیان نور امسال شرکت کنند. 

چرا؟؟  

چون شهدا ی این مناطق فقط  متعلق به یه گروه با تیپ و سلیقه ی خاص و ویژه نیستند....متعلق به همه ی ادم ها اند.و خودشون هم اهل مناطق مختلف با افکار و سلیقه های متفاوت و متنوعی بودند.